REALITY

Wreszcie zebrałam się by ją przepisać. Jak już mówiłam - jest beznadziejna. Nikt się też nie odezwał co też nie jest dla mnie szokiem. Dedykuję tego One Shot'a tym ono osobom:
- Nogitsune z bloga "Ciemność duszy"
- Angeli xx z bloga - "I am an Original. Show a little respect"
- Zuzannie Marciszewskiej z bloga - "Reality being a dream"
- Soul lub Elose z bloga - zawieszone blogi. 
- Justynie Adler z bloga - brak bloga.
Dziękuję za wszystkie komentarze. Jesteście najlepsi <3
________________________________________


Na niebie pojawiły się już pierwsze gwiazdy, sowa zaczęła huczeć, ale nawet mróz nie był w stanie odciągnąć tej dziewczyny od stania i patrzenia na te cuda. Chłód jej nie przeszkadzał a tylko pomógł za kilka chwil zapomnieć o tym ogromnym bólu. Miała na ustach uśmiech, a jej oczy jeszcze lśniły od łez, które nie tak dawno spływały po jej zamarzniętych policzkach. Ciemne włosy spływały kaskadą na jej plecy, a niebieskie pasemko połyskiwało w świetle księżyca. Nie czuła się już otępiała, choć jej wygląd na to wskazywał. Była wolna, lecz skrycie cierpiała, jednak wszechogarniający ja ból nie była już tak wyrazisty jak przedtem. Od niej emanowała radość i choć w środku była niczym zgaszona świeca, na zewnątrz ten płomień nadal się tlił.
Po chwili poczuła, że On koło niej stoi. Nie odzywał się, aż do chwili, gdy poczuł ogarniająca ją radość. Zawsze przy niej był. Kiedy próbowała go zranić, kiedy była na niego zła... On zawsze wiedział, że ją odzyska. Jej przyjaźń była dla niego najważniejsza. Bez niej czuł się obco i dziwnie. Czegoś mu brakowało, kiedy ona odeszła. Zrozumiał to kiedy, wróciła i na nowo pokazała mu co to znaczy mieć uczucia, których próbował się wyzbyć. Byli jak woda i ogień. Yin i Yang. Byli przyjaciółmi, których nawet śmierć nie rozłączy.
- Jak się czujesz, Faith? - pytanie wydostało się z jego ust. Dziewczyna przeciągle westchnęła.
- Dobrze - odparła swobodnie, patrząc w niebo - Ból jest po to, aby go odczuwać.

*